Onze definitie van technisch keramiek
Er zijn verschillende definities van technisch keramiek. Volgens de meest gangbare definitie is technisch keramiek een anorganisch, niet-metallisch materiaal dat niet of nauwelijks oplosbaar en voor een deel kristallijn is. Volgens die definitie wordt technisch keramiek bij voorkeur vormgegeven bij kamertemperatuur en krijgt het pas na een warmtebehandeling bij hoge temperatuur zijn typische eigenschappen.
Nieuwe ontwikkelingen in de productie van keramiek (CVD en SLM)* hebben er echter voor gezorgd dat hoge temperaturen niet meer noodzakelijk zijn om keramische materialen te maken. Bij SLM worden vormgeving en warmtebehandeling in één stap uitgevoerd.
In de Verenigde Staten wordt glas ook als een keramisch materiaal beschouwd. In Europa is dat niet het geval. Het verschil zit erin dat keramische materalen overwegend kristallijn zijn en glas amorf is. Mengsels van keramische materialen kunnen echter ook deels amorf zijn.
Daarom hanteren wij bij Innalox een definitie die een meer chemische benadering heeft. Wij beschrijven technisch keramiek als: verbindingen van metalen of metalloïden met zuurstof, stikstof, koolstof en/of boor die daarbij een covalente en/of ionogene binding aangaan en kristallijn kunnen zijn.
1 CVD: Chemical Vapour Deposition; het chemisch vormen en opdampen van keramische materialen vanuit de gasfase. Dit is de techniek waarmee bijvoorbeeld remschijven worden vervaardigd.
2 SLM: Selective Laser Melting; 3D technologie waarmee laagsgewijs producten worden opgebouwd door in een poederbed met een laser materiaal te smelten.